Welcome to Gaia! :: View User's Journal | Gaia Journals

“Wat maakt het uit? Het doet er toch niet toe?” Riep ze achterom terwijl ze bij hem weg beende. Daar stond hij, in de deuropening. Vorige week leek alles hem nog zo voor de wind te gaan; studeren liep lekker, net verhuisd, een plekje voor zichzelf gecreëerd, hij had financieel niet te klagen en zijn vriendin steunde hem door dik en dun.

Vandaag. Ze gingen samen op de bank tv te kijken. Hij zat wat aan haar haar te frunniken en wilde har net zeggen hoe blij hij met haar was toen haar telefoon ging. Ze keek op de display en wilde hem het vrolijk knipperende mobieltje alweer in har zak stoppen toen je ‘David’ zag staan? “wie is dat?” had hij gevraagd, zonder er iets mee te bedoelen. “Zomaar iemand. Hoezo?” beet ze van zich af, terwijl ze overeind schoot. “sorry hoor, ik bedoelde er niks mee” reageerde hij, terwijl hij nog wat verder onderuitzakte. Ze stond op en liep de kamer uit, hij hoorde dat ze naar de wc ging. Op tv begon de reclame dus besloot hij wat te drinken te halen voor hen beide. Terwijl hij twee glazen fanta inschonk hoorde hij haar de kamer weer inkomen. Aan het geluid van haar hakken wist hij dat haar iets dwars zat. Daarom zal ze wel zo geïrriteerd gereageerd hebben. Terug de kamer inlopend werd hij fel aangekeken door haar lichtgroene ogen, die stonden alsof ze dwars door hem heen keek. Daar had ze gestaan, midden in de kamer. Haar mooie handen in haar zij, haar ene schouder wat opgetrokken en haar hoofd wat schuin. Haar kin omhoog. Deze houding nam ze automatisch aan wanneer ze hem uit wilde dagen. Maar dit keer niet. Dit keer waren het geen zorgvuldig uitgekozen speelse woorden die hem uit zijn tent probeerde te lokken. “Ik ga, ik weet niet precies wanneer ik terug ben. Probeer me maar niet te bellen, m’n telefoon zal uitstaan” sprak ze kordaat tegen hem. Hij viel even stil in zijn pas, hij had geen idee waar ze het over had. Van alles wat hij haar wilde vragen was “wat ga je dan doen?” het enige dat hij uitbracht. Ze keek hem aan alsof zijn vraag haar pijn deed, alsof ze weg wilde rennen ver van hier. Ze dacht even na en sprak voorzichtig de bevende woorden “Ik ga er even tussenuit. Ik twijfel. Ik twijfel over.. Ik twijfel over ons. Over dit wat wij hebben”. Hij had geen idee wat hij moest zeggen. Hij voelde niks meer. Hij was als verdoofd. “waar ga je heen?” vroeg hij haar terwijl hij eindelijk de glazen fanta die hij nog in zijn handen had op een van de wandmeubelen zette. Dit deed haar zichtbaar pijn. Ze wilde hem dit niet zeggen. “Ik ga een tijdje naar David, een vriend van me. Ik moet nadenken. Ik weet of dit voor mij nog de juiste beslissing is. Of ik nog echt gelukkig ben bij je”. Hij zei niks meer. Hij had niks meer te zeggen. Wat zou hij moeten zeggen? Hij leek geen lucht meer in zijn longen te hebben, alsof een bokser hem midden op hij borst had geraakt voelde hij de pijn van de onwetendheid en de verwarring die zij zojuist had veroorzaakt met die paar woorden van haar. Die woorden die los van elkaar zo weinig te betekenen hadden, maar die op deze manier zo veel vragen in een keer bij hem opriepen.

Ze was naar de slaapkamer gelopen om haar spullen te pakken. Niet wetend waarom liep hij achter haar aan en zag haar al haar spullen in haar sporttas gooien. Daar stond hij moedeloos op de drempel terwijl hij haar alles wat zij in zijn slaapkamer had laten slingeren weg zag graaien. Wanneer hij midden in de nacht wakker werd om naar te toilet te gaan was hij vele male bijna verongelukt omdat haar spullen overal lagen. Heerlijk vond hij dat ze overal in deze kamer te vinden was. Alle andere kamers waren heel anders, daar ruimde ze op en hielp ze met schoonmaken. Hier niet. Hier lag haat kleding, verspreid door de hele kamer. Al die dingen, al die dingen die deze kamer zo vertrouwd maakten zag hij haar in de tas proppen. De broek die al weken over de deur hing, haar trui vanonder het bed. Haar gympen die bij de verwarming stonden. Als sinds die ene keer dat ze ’s avonds laat thuis waren gekomen, de eerste keer samen in zijn nieuwe huis, van een feestje waarbij iemand een vol glas rode wijn had laten vallen en haar schoenen onuitwisbaar had gekleurd. Elk kledingstuk dat hij haar weg zag graaien had op de een of andere manier een verhaal te vertellen. Alles had wel een herinnering aan zich vastgeknoopt.

Ze stond op en trok hem uit zijn nostalgische herinnering door “Dat was het denk ik wel” te zuchten. Zie passeerde hem en trok in de gang haar jas aan. Hij stond nog steeds in de deuropening van de slaapkamer, die er nu totaal anders uitzag. Er was slechts een slaapkamer overgebleven. Alle sfeer die daar ooit gehangen had propte zij zojuist weg in een tas. Ze trok de gevoelens van de muren en liet een kale kamer achter.

Ze was de deur uitgestapt en ze had zich na drie passen omgedraaid, zich afvragend waar hij gebleven was. Ze riep hem. Hij hoorde haar wel. Maar wilde hij haar weg zien lopen? Wilde hij zien hoe zij steeds verder wegliep bij zijn huis om misschoen wel nooit meer terug te keren? Hij wilde geen afscheid van haar nemen. Of ze terug zou komen of niet, aan afscheid was hij niet toe. Weer hoorde hij haar zijn naam roepen.

Daar stonden ze dan. Hij in de deuropening van zijn appartementje, zij op de stoep, zo’n vier meter bij hem vandaan. “Dit was het dan?” vroeg hij haar. “Ik denk het wel” zei ze terwijl ze op haar horloge keek. Moest ze ergens heen? Ze gooide zojuist zijn realiteitsbeeld aan scherven en nu moest ze opeens ergens heen? “Waarom?” vroeg hij haar terwijl hij een stap voorwaards deed, zijn armen naar haar uitstrekkend alsof hij haar wilde omhelzen. Ze keek hem een moment aan en zei zacht maar met het effect van nog een vuist tegen zijn borst “Wanneer ik bij David ben voel ik weer wat ik eerst ook voelde wanneer ik bij jou was.” Ze keek hem nog even aan en haalde eens diep adem. Ze deed weer twee stappen bij hem vandaan. Hij volgde haar met zijn ogen, niet eens doorhebbend dat hij naar haar toe snelde. Hij pakte haar arm en wilde haar naar zich toetrekken, hij wilde haar omhelzen en vertellen hoeveel ze voor hem betekende. Hij wilde haar vertellen dat ze niet weg kon gaan bij hem, dat er niks van hem over zou blijven, dat hij verloren zou zijn zonder haar en nog meer dingen waar in zoetsappige liefdesliedjes over gezongen word, maar er kwam niet genoeg geluid uit zijn keel. Een zachte “Nee” was alles dat er over zijn lippen kwam terwijl hij haar smekend aankeek. Ze trok haar arm los uit zijn hand en gaf hem een vluchtige zoen op zijn wang en terwijl ze achteruit van hem weg begon te lopen zei ze zachtjes “dit was het, het is over tussen ons. sorry”. Hij stond als aan de grond genageld terwijl zij zich omdraaide en haar van zich af zag lopen. Hij voelde niks, hij dacht niks en wist even van de hele wereld om hem heen helemaal niks.
“Waarom?” riep hij achter haar aan “Waarom hou meer van hem?”. “Wat maakt het uit? Het doet er toch niet toe?” Riep ze achterom terwijl ze bij hem weg beende. Daar stond hij, in de deuropening. Vorige week leek alles hem nog zo voor de wind te gaan; studeren liep lekker, net verhuisd, een plekje voor zichzelf gecreëerd, hij had financieel niet te klagen en zijn vriendin steunde hem door dik en dun.

Daar stond hij. Een paar passen voor zijn huis. Dat huis dat nu leeg was, waarin hij nu nog woonde, net als voorheen, maar nu zonder haar. Zonder dat zij zo vaak langskwam. Zonder dat zij bij hem op de bank zat. Zonder dat hij naast haar wakker werd. Zonder haar.

Hij viel terug de realiteit in toen hij een auto op hoorde trekken aan het eind van de straat. Hij kom het niet zien, slechts horen doordat de heg van het hoekhuis zijn zicht belemmerde. Als een arrogant gesnuif klonk de uitlaat van de net gestarte wagen. Zijn zag een donkerrode lage wagen optrekken vanachter de heg. Daar ging ze. Ze was ingestapt in die hufterig klinkende wagen. Van naast een brede jongen keek ze naar hem om. Ze zwaaide niet. Ze keek. Misschien wel langs hem heen..